012 ☽ Van erwt tot abrikoos

maart '25 in dagboeknotities

6 maart 2025 (zeven weken, twee dagen)

Hé, kleine erwt. Intussen ben ik alweer door vijf verschillende fases gegaan en vergat ik je te schrijven. Ik praat wel vaak tegen je. Soms zing ik. Vandaag nog in de hangmat in de zon. K. praat ook soms tegen jou, dan maakt hij in bed van die flauwe papa moppen. Om te oefenen. Zijn snor prikt in de zachte huid van mijn buik. Verder is hij de zachtste die ik ken.

Ik heb de raarste cravings afgelopen tijd, maar nu steekt het idee van eten me zo hard tegen. Er is werkelijk niets dat ik binnenkrijg en ik ben een hele dag door misselijk. Meestal is er per dag maar één heel specifiek gerecht waarvan ik me kan voorstellen dat ik het mogelijks zou eten. Maar helemaal zeker weet ik het pas als het voor mijn neus staat.

Vanavond belde ik met een vriendin die maandenlang in het buitenland zat. Ze vroeg hoe het met me gaat. Ze vroeg het op de manier dat iemand die echt wil weten hoe het met je gaat dat vraagt. Ik vind het zo moeilijk om op die vraag te antwoorden zolang ik nog niet verteld heb dat jij in mijn buik groeit. Alles is zo triviaal geworden, plots.
Ja nee prima hoor niets speciaal ja wel veel in beweging ja grootse shifts de maan enzo ja lente alweer bijna hé HALLO IK WORD MOEDER, what the fuck.

11 maart 2025

Vandaag hoorden we voor het eerst je hart kloppen. Ik heb er geen woorden voor.

Toen ik daarna opnieuw aangekleed in de stoel zat aan het bureau van de gynaecoloog, besefte K. plots dat we het kloppend hart niet gefilmd hadden. Dat we het geluid niet zouden kunnen vasthouden tot jij er bent. Je bént er natuurlijk al wel een soort van, maar niet hier bij ons. Wel bij mij. Ik las ergens dat men in sommige landen de negen maanden die men in de baarmoeder doorbrengt meetelt bij de leeftijd van een persoon. Plots lijkt dat zo veel logischer, eerlijker, echter.

K. overtuigde de gynaecoloog om een tweede echo te doen, zodat hij het geluid van de hartslag kon filmen. Terwijl ze met de gel over mijn buik gleed probeerde ik ook te filmen. Mijn flits stond nog aan, waardoor ik middenin dat mooie moment plots de gynaecoloog verblindde. De verblinde gynaecoloog en mijn ‘sorry sorry sorry’ staan mee op video.
Boemsorryboemsorrysorryboemboem. Je hartslag aan 170 BPM, als een soort gekke drum ‘n bass beat, en mijn verontschuldigingen. Nu al één.

21 maart 2025

Intussen hebben we al heel wat vrienden en familie verteld dat ik zwanger ben. Ik had grootse reacties verwacht. Shock, verbazing, tranen. Om het feit dat onze lijven hier toe in staat zijn, om het feit dat onze liefde zo groot is, om het feit dat ook wij niet om de biologie heen kunnen, om het feit dat we dit aandurven terwijl de wereld in brand staat. Maar mensen die kinderen maken is zowat het meest normale op aarde, zo blijkt. Ik dacht aan: WOW ECHT? WOW! ZOT! Maar niemand zei wow of echt of zot. Natuurlijk wisten veel vrienden dat we die wens hadden, dus waren ze vooral blij voor ons, en niet echt verbaasd of bezig met het voelen van Grote Gevoelens. Ik was daar telkens wat teleurgesteld om, omdat ik dus zelf nog steeds super verbaasd ben en bezig met het voelen van Grote Gevoelens. Eén vriendin begrijpt het, sprak het meteen uit: Wat voor ellenlange weg je hebt afgelegd, zei ze. Wat je allemaal hebt overwonnen voor je het aandurfde om moeder te worden.

-

Vandaag zat ik bij de huisdokter. Meestal typt ze aan één stuk door terwijl ik praat en verbinding met haar zoek. Vandaag typte ze niet, ze keek me alleen maar aan. Omdat ik naar haar toetsenbord keek, dat bij uitzondering onaangeroerd bleef, viel het me op dat ze een grote papieren onderlegger had. Een soort XXL notitieblok onder het toetsenbord en de muis, waarop je alles waar je aan denkt kan noteren. Eigenlijk was het niet die onderlegger die me opviel, maar het feit dat zij de moeite had gedaan om het enorme volgeschreven blad af te scheuren en om te draaien zodat ze de achterkant ook vol kon schrijven, in plaats van het af te scheuren en weg te gooien. Ik zat daar met tranen te vertellen over hoe ik me voel: niksnierozewolknee. Opstaan moeilijk, douchen moeilijk, eten moeilijk, voelen moeilijk.
Tussen het snuiten door zei ik: mooi dat je de achterkant ook gebruikt. Ze keek eerst niet-begrijpend van de onderlegger weer naar mij. Ik dacht straks zegt ze nog: zo slecht kan het niet met je gaan, als zoiets je nog opvalt en raakt.
Ze zei alleen maar: het is zo’n zonde, anders.

22 maart 2025 (negen weken, zes dagen)

Ik ben een instagram reel aan het maken met momenten uit het eerste trimester. Het contrast is groot. In het begin was ik nog super trots aan het sporten, zware dingen aan het tillen. Nu moet ik vaak tijdens gesprekken onaangekondigd en meervoudig kokhalzen. Van dat laatste zijn natuurlijk geen beelden.

Een vriendin die ik vertelde dat ik zwanger ben, reageerde dat ze ‘voorzichtig blij zal zijn voor me’, omdat we natuurlijk die kaap van twaalf weken nog niet voorbij zijn. De dokter zei ook zoiets tegen me, na een eerste bloedafname. Om ‘voorzichtig enthousiast’ te zijn omdat ‘er nog veel kan mislopen’. Dat begrijp ik niet. Waarom voorzichtig enthousiast zijn? Waarom niet voluit enthousiast en uitzinnig blij zijn? Waarom niet alles voelen? Intens en zoals het leven het bedoeld heeft. En als het dan misloopt, ook niet voorzichtig te troosten, maar vollembak, all out, ongelooflijk en vol overgave verdrietig te zijn.

Het zegt veel over een maatschappij vind ik, dat we niet durven voelen wat er zich in het moment afspeelt, maar het voelen willen uitstellen tot we 99% zeker zijn dat het wel goed komt. Dat we geen blijdschap willen verspillen onder het mom van voorzichtigheid.

Fuck voorzichtigheid, met alle respect. De beslissing om hiervoor te gaan was voor mij al zo hard een beslissing om voluit te leven. Ik ben de voorzichtigheid voorbij.