009 ☽ Een seizoen van loslaten

na een zomer vertragen

Vorige week rook ik plots de herfst. Het was donker geweest die ochtend. De temperaturen zakken, regen droogt minder snel op en de melancholie nestelt zich naast ons op de bank met een theetje.

Ik had een nieuwsbrief beloofd aan het einde van de zomer, so here we are, rockstar late.

Op een ongelooflijke reis in augustus zag ik plots heel helder dat er iets was dat mij in de weg stond. Dat er maar één manier was om dichter bij de natuur, mijn natuur en mezelf te zijn. Dat was: stoppen met passief-obsessief (is dat een woord? Het zou er één moeten zijn) scrollend toe te kijken hoe andere mensen hun leven leiden.

Als je het bekijken van Instagram verhalen en posts ziet voor wat het is: een constante, gecureerde inkijk in het gepolijste leven van een ander, heb je al snel door wat het met ons doet.

Het installeert een ontevredenheid, een constante drang naar meer en anders. Het oneerlijke verlangen om ook al dat moois, al dat leuks, de hele hele tijd. Alles te hebben, alles te beleven, meer en beter. Zelftwijfel is een sluipschutter. Als al die andere mensen het zo goed doen, het zo gemakkelijk hebben met het zo goed te doen, hoe kan wat ik doe en wie ik ben dan ooit genoeg zijn?

Ik heb daar last van, op die manier dat ik sowieso al iemand ben die vaak van mening en richting verandert. Niet omdat ik met de wind mee beweeg, maar omdat ik beweeglijk en lenig wil blijven, omdat ik ervan geniet om vele levens te leiden. Maar ik heb er last van. Omdat het mij besmet met dingen die ik misschien niet zo belangrijk vind. Omdat het zo veel stemmen zijn. Omdat die andere stemmen de mijne zijn gaan overstemmen.

Elk moment dat we wachten opvullen met prikkels heeft ertoe geleid dat we geen leegte meer kunnen verdragen. Maar het is in de leegte dat we herstellen. Het is in die leegte - dat wachten, die absolute rust - dat we op ideeën komen, dat we kunnen ademen, dat we écht kunnen verbinden met onszelf, de wereld rondom ons, de mensen die we graag zien.

In een poging om terug te kunnen luisteren naar wat er in mijn kern beweegt, ben ik sinds begin augustus niet meer online geweest. Het is te zeggen, wel om bankzaken te doen en to-do lijstjes te schrijven. Wel om iets op een tweedehandssite te zoeken. Niet om mijn vrienden hun foto’s van etentjes te bekijken of te getuigen van de grandiose dingen iedereen aan het verwezenlijken is. Ik heb je nieuw boek dus gemist, en je evenement. Waarschijnlijk ook je verjaardag en je nieuwe baby. Soms hoor ik via via wat er aan de hand is. Mensen opbellen of een berichtje sturen dat er iets moois gebeurd is doen we zelden. We zetten het op onze story.

Er staat eventjes helemaal niets op mijn ‘story’, maar ik ben zo dankbaar voor mijn verhaal. Er is zo veel moois gebeurd deze laatste maand dat ik het onmogelijk in deze nieuwsbrief kan neerpennen. Denk aan het mooie ontrafelen van de plot in je lievelingsroman. Een sterrenhemel zo helder dat hij lijkt te bewegen. Dàt gevoel.

Wil dit nu zeggen dat ik nooit meer naar flitsende video’s over haarstijlen of mooie plaatjes van je reis naar Japan zal kijken? Vast niet. Het is niet gemakkelijk om ervan weg te blijven, maar inmiddels ben ik zo vervreemd van het format dat het een beetje bizar is om zoveel indrukken vrijwillig tot mij te nemen. Ik heb het wel eens geprobeerd om instagram via web open te doen, maar na die lange afwezigheid voelde het plots heel erg vreemd, dat arsenaal aan informatie, dat bombardement van beelden van mensen hun persoonlijk leven.

De laatste zes weken waren heerlijk. Ik voel me rustiger, gelukkiger, tevreden met wat er is. Ik ben minder geneigd om mezelf en waar ik mee bezig ben te vergelijken met anderen.

Minder schermen, meer boeken.

Aanraders van mijn zomer:

• All Fours, Miranda July

• Moederteit, Lucy Jones

• Heks! heks! heks!, Jente Posthuma

Nu lees ik:

• De Verworvenheden, Jan van Tienen (in de zetel)

• Bloedzang, Caro Van Thuyne (in bed)

September is het echte nieuwjaar

Ik bleef het schrijven van deze nieuwsbrief steeds maar uitstellen, omdat het nieuws zich bleef opstapelen en ik naar woorden zocht om uit te leggen wat er veranderd was en waarom.

Aanvankelijk was deze plek een manier om mijn avonturen als student fotografie bij te houden. De afgelopen twee jaar heb ik veel opgegeven om te kunnen studeren. Het vertragen deze zomer heeft me doen inzien dat ik even niet meer wil rennen. Dat was eerst een gevoel dat ik het liefst uit de weg ging, waar ik niet over wilde praten. Het feit dat ik iets, dat ik zo graag had gewild, plots niet meer wilde, was heel moeilijk om toe te geven. Maar het gevoel ging niet meer weg, dus heb ik besloten een pauze te nemen van de studies. Ik start dit jaar niet.

Vroeger was ik ervan overtuigd dat ik mezelf constant moest heruitvinden om tevreden te mogen zijn over mezelf. Ik geloof dat niet meer. Ik wil graag gewoon eventjes bestaan. Dat is niet zo vanzelfsprekend, want wat als die constante nood om te creëren en bij te leren een deel van je identiteit zijn geworden?

Dit wil niet zeggen dat ik niet meer zal fotograferen, net zoals afstand nemen van het podium niet betekende dat ik nooit meer zou schrijven. Om te leren fotograferen moet ik observeren, stilstaan, durven zijn in plaats van doen, verbinding maken. Het is precies dat alles dat ik dreigde kwijt te raken. Precies dat alles wil ik niet kwijtraken.

Op deze plek lees je dus, althans de komende tijd, bedenkingen en ideeën die ik wil delen. Volg je me hier omwille van mijn avonturen als student fotografie, blijf je vermoedelijk even op je honger zitten. Voel je dus vrij om te gaan.

Voor de anderen:

Tot traag, in het seizoen van het loslaten

LJ