008 ☽ Jezelf leren instoppen
en zacht de zomer in
Als kind was ik gulzig met de dagen. Ik wilde niets liever dan zo lang mogelijk opblijven. Om daarin te slagen bleef ik vaak zo stil mogelijk ergens in huis rondhangen, zodat mijn ouders zouden vergeten dat ik nog wakker was.
Nu ik volwassen ben heb ik niets liever dan ingestopt worden. Het valt niet in woorden te vatten hoe geborgen en omhelsd ik me voel wanneer iemand me begeleid naar bed en daar de lakens over me heen legt. Wanneer ik een dutje doe, en mijn vriend komt op mijn vraag mee om het donsdeken overal netjes rond mijn lichaam te drukken, dan voelt het heel even alsof er me niets kan overkomen. Tot zijn grote hilariteit word ik bijna extatisch van vreugde wanneer hij het donsdeken rond mijn voeten aandrukt.
Na die laatste instop-sessie vroeg ik me af hoe het komt dat ik daar zo van geniet. Ik had het er met vrienden over. Misschien voelt het goed wanneer iemand ons begeleid naar de plek waar we ons hoofd neerleggen, omdat we iemand nodig hebben die ons de toestemming geeft om te rusten. Iemand die erkent dat we hard genoeg hebben gewerkt, geprobeerd, gezwoegd, geleefd. Iemand die zegt: ‘Het is goed geweest, rust nu maar.’ Misschien is het projectie om in de ‘wij’ vorm te spreken. Misschien heb ik het zélf nodig dat iemand dat zegt, voor ik effectief die rust kan nemen.
Omdat ik mezelf wil leren instoppen, mezelf dat extatische geborgen gevoel wil gunnen, neemt ‘Los’ even een pauze om op adem te komen. Een dutje, om daarna nieuwe ideeën op te doen en uit te werken.
Sinds midden februari mocht ik jullie tweewekelijks schrijven. Inmiddels zijn er meer dan 70 mensen ingeschreven op deze nieuwsbrief. De reacties waren heerlijk om te lezen en deden zo veel deugd.
En dan nu: Het tweede jaar fotografie afronden. De jury zit erop, de expo is voorbij, we tellen af naar het laatste examen komende week. Ik kijk uit naar dagenlang in het gras hangen met een koel drankje, vergezeld van een stapel boeken en een zacht briesje.
In de late nazomer ben ik terug met nieuwe beelden, nieuwe verhalen. Om ons dutje in te zetten stop ik jullie onder met mijn juryreeks ‘Alles wacht op jou’.
Ik wens je een zoete zomer.
LJ