006 ☽ De eerste twaalf weken
en de laatste twee jaar
Ik schrijf dit met mijn telefoon op de tram. Een tweewekelijkse nieuwsbrief sturen is all fun and games tot je het daadwerkelijke schrijven vergeet in te plannen, het plots zaterdagavond is en je denkt: shit.
Vorige keer schrok ik VLAK voor het inslapen wakker omdat ik besefte dat ik de brief die de ochtend erna zou verstuurd worden was vergeten herschrijven. En nu, om 23u 's avonds, bestaat hij nog niet. Het is duidelijk tijd om er opnieuw vroeger aan te beginnen.
Niettemin ben ik trots dat we zes brieven ver zijn, en dat ik dus 12 weken consistent ben gebleven. In de fitnesswereld is 12 weken genoeg om een hele transformatie te ondergaan. Kunnen we afspreken dat dat in nieuwsbriefwereld ook geldt? Net als met die snelle voor-en-na's begint het echte werk pas daarna. Nu komt het: de goede gewoonten volhouden. Ook wanneer de complimentenregen stopt.
Want wat heb ik al mooie berichten mogen ontvangen. Dankjewel. Jullie zijn met maar liefst 60 intussen. Het doet me zoveel deugd te weten dat er minstens één iemand grinnikt bij deze mail.
Terug naar vanavond. Het is een bijzondere zaterdag. Ik kom net terug van onze maandelijkse spiral. Tijdens de spiral kom ik samen met vier prachtwezens. We doen dit al bijna twee jaar. Nu ik dat zo neerschrijf klinkt dat heel gek. Er valt nog zoveel te ontdekken over elkaar, maar we zijn langer dan 12 weken consistent gebleven en dat heeft zo zijn vruchten afgeworpen. Het is, los van mijn romantische relatie, de enige plek waar ik me zo veilig voel.
Elke spiral houden we een sharing circle, waarin we delen wat er op dat moment in ons leeft. Dat doen we zonder te oordelen en zonder op de ander te reageren. Omdat er niet meteen wordt gereageerd op wat je zegt kan er vanalles door je heen bewegen. Daarna dansen we. Deze vriendschappen zijn belangrijker voor me dan ik in woorden kan uitdrukken. Het is de plek waar ik ruimte krijg én van vorm kan veranderen zonder dat ik daar toestemming om hoef te vragen. Het is de plek waar vier andere mensen zich zonder meer ook aan mij tonen.
Wat zou ik graag die cirkel, die zo onder ons leeft, uitbreiden naar mijn dagelijks leven en andere vriendschappen. Wat zou ik graag met mijn andere vrienden in kleermakerszit op de grond zitten, hen een steen weten kiezen die hen aanspreekt, en hen horen vertellen wat er op dat moment door hun lichaam beweegt, en van waar het komt. Zonder bezig te zijn met allerlei sociale conventies of in te gaan op de nood om te reageren op de ander. Zonder telefoons of alcohol of snacks als afleiding.
Als ik je één ding mag wensen, laat het dan iemand zijn die kan luisteren zonder oordeel. De stilte maakt plaats voor zo veel meer dan wat we toelaten in onze dagelijkse gesprekken.
Hannelore, Sonja, Annette, Francesca: Merci.
De crescendo van het koor
Het einde van het tweede semester is in zicht. In plaats van uit te leggen waarover mijn werk gaat, wilde ik bij mijn eindwerk graag een gedicht schrijven.
Het enige probleem: wat ik ook probeerde, wat ik wilde te vertellen bestond al, en ik kon het zelf niet beter zeggen. Het was al gezegd. En wel in een gedicht van David Whyte.
Ik wilde iets met de tekst doen en besloot een poging te doen om het gedicht te vertalen. Het was de eerste keer dat ik dat probeerde. Ik heb er enorm van genoten, maar wat een uitdaging. Wat een intieme bezigheid, ook, om een ander zijn tekst te vertalen naar je eigen taal. Zeker wanneer je niet met de schrijver kan praten - dat is heel anders bij officiële vertalingen - voelt het toch een beetje vreemd, alsof je je iets toe-eigent.
Toch deel ik het resultaat - maar ook het originele gedicht - heel graag met jullie. Ik vond het belangrijk om het ritme te bewaren, maar heb wel dingen aangepast zodat ze beter zouden bekken. Here goes.
Je beweegt alsof je moederziel alleen bent.
Dat ben je niet. Alsof het leven
een sluwe misdaad is die we begaan
en er niet bij elke ademhaling
getuigen zijn van ons kattenkwaad
Je verlaten voelen is ontkennen hoe intiem
de omgeving met ons is. Ook jij
hebt toch al wel die grootsheid gevoeld?
Je plek in de rij
Dat crescendo van het koor, en het refrein
dat je eigen stem overstijgt
Ook jij moet toch zien
Hoe het zeepbakje je moed aanvult
Hoe het raam je je vrijheid gunt
Aandacht is de moeder van het alledaagse
De trappen zijn een mentor van de dingen
die nog komen gaan, de deur is er altijd geweest
om je af te schrikken en je te verwelkomen
De kleine luidspreker in je telefoon
is de poort naar een droomwereld
Gooi het gewicht van je eenzaamheid
van je af en land
zacht in het gesprek
De fluitketel zingt
terwijl die je een drankje schenkt, de kookpotten
zijn eindelijk bijgedraaid
nu ze het goede in je zien. Alle vogels
en alle wezens van de wereld zijn zo onzegbaar, zo onverbeterlijk
zichzelf. Alles, alles wacht op jou.
Uitnodiging
Eind volgende maand houden de tweedejaars van de foto opleiding op Narafi een tentoonstelling van ons werk, in het kasteel van het Dudenpark in Vorst. Wees welkom vanaf vrijdag 31/5 t.e.m. zondag 2/6.
Dat was het voor deze week!
Raam open, benen los, hoofd uit, lichaam in.
Alles wacht op jou
LJ