005 ☽ Over wekkers en zwaartekracht
in een korte nieuwsbrief zonder nieuws
Tegenwoordig gaat het alarm van mijn horloge elke dag om 18.50u. Nogal een willekeurig uur, zou je kunnen zeggen. Maar soms doe ik dutjes. Zeker nu ik, sinds een maand of twee, steeds vaker geveld word door extreme vermoeidheid. Dat gaat zo: ik zet mijn wekker voor een dutje, vergeet dan die wekker uit te schakelen, en vervolgens word ik elke dag die volgt op een super willekeurig moment, bijvoorbeeld om 18u50, gewekt.
Alleen: ik ben al wakker. Het is te zeggen, ik loop rond, bij bewustzijn, met mijn ogen open. Maar het kan nooit kwaad om midden op de dag eens goed wakkergeschud te worden. En dat is exact wat die random wekker met mij doet. Elke dag om 18u50 trilt mijn pols, en elke dag op datzelfde moment glimlach ik naar mijn arm.
Hoe meer dagen na elkaar ik om 18.50 herinnerd word aan mijn bestaan, hoe breder de glimlach wordt. Want hoewel natuurlijk niets ons méér aan dat cyclische doet denken dan een zonsopgang, een zonsondergang, opstaan en gaan slapen - Midden op de dag aan het ritme en tegelijk aan de eindigheid van de dingen herinnerd worden is echt priceless.
Boem, 18u50. Ik ben hier nog altijd, opnieuw 24 uur voorbij, holy shit, wat mooi, wat spannend en wat voorspelbaar, wat moeilijk en wat ingewikkeld en wat ongelooflijk simpel eigenlijk allemaal. Terwijl ik nog aan het werk ben, in de gym, tijdens een wandeling, tijdens het vrijen, in bad of op het toilet. Vandaag wanneer ik ajuinen sneed om soep te maken. Boem, 18u50.
Na mijn mini wake-up call ruikt de lucht voor een paar minuten net iets scherper, adem ik net iets dieper, schijnt de zon net iets harder.
Zo gaat het dagen- of wekenlang door. Tot het volgende dutje. Vanaf dan is het een hele tijd om 13u12, 15u47, 17u30.
Mijn lief en ik proberen elke avond, vlak voor we gaan slapen, nog even met elkaar te delen waar we die dag dankbaar voor zijn. Het is een belangrijke oefening, waar we dagelijks op attent gemaakt worden door de herinnering die hij ooit instelde op zijn telefoon. Elke dag om 22u klinkt er een geluidje met een melding: ‘Be grateful’. Ook al zijn we op dat moment op een feest, bij vrienden, op een wandeling, op restaurant, in de cinema, rijden we terug na een lang familiefeest, of maken we ruzie. De grinnik die volgt na de melding is enorm vergelijkbaar met de glimlach bij mijn dutjesalarm.
Be grateful. Meestal komt dat geheugensteuntje juist op tijd, en eigenlijk is het de enige melding die er toe doet.
Een zachte zondag
LJ