001 ☽ De moed om te beginnen

De allereerste 'Los': met een treinrit, een uitnodiging en nieuws uit de studio

Soms bedenk ik brieven
zo uitvoerig dat ik ze nooit schrijf
dat ik aan je denk zou genoeg moeten zijn

Uit: Lichter dan anderen, Kira Wuck

Nieuwe maan in Rotterdam

De trein van Rotterdam naar Brussel. Mijn lievelingsweer: enorme stapels donkergrijze wolken aan de ene kant, een laaghangende zon die de dreiging in een gouden gloed hult aan de andere kant.

De wagon zat zojuist nog afgeladen vol met tieners die carnaval zullen vieren in Breda. Ze hadden heel veel plezier want ze waren dronken maar ze waren vooral buitengewoon LUID want met veel. Het was met rap battles en dance offs en veel beledigingen richting moeders en liefjes. De andere passagiers - ook ik - hielden de volle vijfentwintig minuten een mengeling van irritatie en begrip vol. Wij zijn daar ook geweest. De hysterie de euforie de vervoering van het nog niet te weten
nog niet weten wat er op je afkomt.

Wanneer ze afstappen krijgen we lege blikjes, plastic tasjes, gemorst bier en een enorme dankbaarheid om de herwonnen stilte cadeau. Het is onmogelijk om de rust die wederkeert in de trein nu nog vanzelfsprekend te nemen.  Een volle vijf minuten zegt niemand iets. Het voelt alsof we samen ademhalen, eenzelfde zucht produceren.

In de verte regent het. De trein blijft droog. Aan de andere kant van het gangpad zie ik een man in de vijftig plots heel erg enthousiast door zijn raampje kijken. Hij gaat op het puntje van zijn stoel zitten en wiebelt vol verwachting van de ene naar de andere kant. Zijn blik is helemaal anders nu, merk ik wanneer hij zijn smartphone uit zijn zak probeert te halen. Hij glittert.

Over hem zit een coole twintiger met Jordans. Achter hem een Frans koppel dertigers.
Wat ons verbindt is een innerlijk kind.

Met zijn telefoon maakt de man foto’s van een prachtige regenboog die zich aftekent aan de horizon. De regenboog is de mooiste die ik ooit zag. Dat denk ik elke keer wanneer ik een regenboog zie. Maar deze is het echt. Het zijn eigenlijk regenbogen, want ze zijn met twee. Ze zijn altijd met twee, voor wie oplet.

De man houdt zijn telefoon schuin voor de foto. Hij zoomt in, zoomt weer uit, zoomt dan weer in, stelt scherp, stelt opnieuw scherp, houdt zijn telefoon recht, houdt zijn telefoon dan weer schuin. Bij elke aanpassing maakt hij een foto. De hele tijd glittert hij. Er is geen ander woord voor.

De twintiger met de Jordans, die recht tegenover hem zit, merkt eerst de man zijn enthousiasme op, dan de regenbogen. Even denk ik dat hij hem een afkeurende of spottende blik zou schenken, but nope. De jongen neemt meteen zijn smartphone en maakt ook foto's van de regenboog. In mijn ooghoek zie ik de man van het koppel ook verrukt opveren met zijn telefoon in de hand. 
Ik kijk rond en zie nu dat werkelijk iederéén in de wagon foto's maakt van de regenboog.

Wanneer de man die de regenboog eerst opmerkte mijn blik volgt, dan begrijpt dat ik ook verliefd naar buiten kijk, richt hij zich tot mij.

'Wil jij hier zitten?'
‘Nee dank je’, bloos ik luidop.

(Wil jij ook op de eerste rij van de verwondering zitten?)
(Graag.)

De batterij van mijn telefoon is leeg. Ik neem mezelf voor me de regenbogen te herinneren door me de reacties op de regenbogen te herinneren. Tijdens een heel dun moment, vlak voor iedereen foto's begon te maken, voelden wij hetzelfde. 
‘Ik kan het nog, glitteren bij de kleine dingen die de grote dingen zijn’.

Met die verwondering komt meteen ook het besef dat de magie ook zo weer voorbij zal zijn, tenzij we ze proberen vast te houden. Maar er zit zoveel schoonheid in de overgave die ik voel wanneer ik het moment laat voorbijglijden.

Ik kan je niet écht vertellen wat ik daar heb zien gebeuren. De woorden liggen als een laagje over de anekdote. Toch zijn ze vooral een poging om de voorbijgaande aard van de dingen te vieren. Moeten ze me helpen het vasthouden te verleren.
De stroming voelt minder eng als ik vertrouw op de rivier.

Vandaag zag ik een treinwagon vol achtjarige versies van mensen genieten. Dolblij zijn. Elkaar porren, kijk kijk. Ho ho. Mooi he. Wat we gemeen hebben is een innerlijk kind.

Eindelijk lijkt het ook in de wagon te stortregenen. Het soort regen waar je niet doorheen kan. Het soort regen waarbij je wel onder een afdakje moet afwachten. Alles zien wegspoelen, het moment voorbij zien glijden, wensend dat je geen witte sneakers aan had.

//

Expo bij ToiToiToi

20/2 - 18/3
Toitoitoi, Lange Koepoortstraat 42, 2000 Antwerpen
open van ma t.e.m. zondag, van 9 tot 17u.

Zes prints! Te koop! In een koffiebar! Wat een droom. De beelden die te zien zullen zijn, zijn het resultaat van de moed om een beginner te zijn. Een relaas van de eerste 18 maanden dichten met een camera.

Wees super welkom op de vernissage komende dinsdag, 20 februari. We beginnen om 18u.

Setfotografie voor No Maybe Yes

Vorige week kreeg ik de kans om koffie te maken op een set van regisseursduo No Maybe Yes.

Het ging om een reclamespot voor een nieuw merk plantaardige melk. Om die melk tot z’n recht te laten komen moest er koffie zijn, veel koffie. And thats where I came in.

Wanneer ik niet aan het zweten was boven de koffiemachine - die geheel volgens Murphy’s law - tijdens de draaidag een trage dood stierf, maakte ik van de gelegenheid gebruik om setfoto’s te maken.

Het is enorm inspirerend om zo’n crew bezig te zien. De energie, de focus, de samenwerking.

Uitdagend ook om in zo’n low light situaties de sfeer die op set heerst te proberen vastleggen. Dat mijn lief daar rondliep, hielp natuurlijk ook.

Werken in de studio

In het tweede jaar op Narafi wordt het steeds belangrijker om in de studio te kunnen werken. Je materiaal kennen en licht plaatsen is één ding, met modellen werken blijkt nog een heel andere kunst.

Vorig semester had ik het geluk om elke week iemand te vinden die zich kon vrijmaken voor mijn les portret. Eén van de meest leerrijke dagen was de shoot met Chloë. Met een model communiceren vergt veel oefening, maar Chloë is echt een cadeau voor elke fotograaf.

Ze brengt een super fijne energie op set, straalt kracht en zachtheid uit en brengt zelf ook ideeën aan. We hadden het die dag over body dysmorphia en hoe bepalend foto’s zijn voor ons zelfbeeld. Geheel spontaan en naar een idee van Chloë kwam daar deze reeks uit. De reeks lag ook op mijn jury van januari, en ik ben er nog steeds super blij mee.

Dat was het voor deze Los. Als iets in deze brief je bewoog, deel die dan gerust met een vriend.

Bye for now <3

LJ

Wil je meer? Check het substack archief. (Al mijn Wordpress posts zijn hierin geïmporteerd, forgive me for the layout chaos :) )

Beluister mijn ep ‘Kom je’
Volg me op LinkedIn / Instagram / Facebook